ریاکار از دروغگو خطرناک‌تر است!

ریاکاری بدترین دروغ است ، ریاکار یعنی کسی که با عنوان خوب ، کار بد می‌کند ؛ ظاهر را می‌آراید ولی در باطن کار بد می‌کند.

آدم ریاکار از آدم دروغگو خطرناک‌تر است. دروغگو را می‌دانیم که دروغ می‌گوید و در مقابلش حواسمان را جمع می‌کنیم ، ولی آدم ریاکار دارد لحظه‌ به‌ لحظه سرمان کلاه می‌گذارد؛

بپرهیزیم از ریاکاری که البته با کمال تأسف امروزه در دنیا ریاکاری رواج دارد.

و علت اینکه موجودات دیگر به غیر از انسان نمی‌توانند ریاکار باشند ، این است که آنها باطن ندارند ، ولی انسان چون باطن دارد ، وقتی که ظاهر و باطنش با هم تفاوت پیدا می‌کند ، دچار ریا می‌شود .

انسان بدنش کوزه است ، اما درونش دریاست و از هر بیابانی گسترده‌تر است.

انسان از نظر درون و باطن ، غیرمتناهی است . اگر هم بالفعل غیرمتناهی نیست ، اما روی به غیرمتناهی دارد .

بدن کوزه‌ای و درون دریایی فقط در انسان قابل جمع است.

منبع :

سایت رسمی دکتر غلامحسین ابراهیمی دینانی

https://philosophyar.net/dinani/inside-like-the-sea/

لازم نیست باطنِ باطنت را بگویی!

ما تا چه اندازه می‌توانیم باطن خود را با دیگران در میان بگذاریم؟

آیا جامعه آیینه است ، یا من آیینه جامعه هستم؟

از یکسو من خود را آیینه جامعه می‌بینم ، از سوی دیگر من خود آیینه‌ای برای جامعه هستم.

من به جامعه دروغ نباید بگویم ، اما من همه باطنم و آنچه در درون من است را نمی‌توانم بگویم ، آنچه که برای جامعه مضر نباشد ، باید بگویم.

باطن من و همچنین همه باطن دیگران نباید ظاهر شود . چون اگر چنین شود ، همه چیز نابود می‌شود.

لازم نیست همه سرّ انسان پیدا شود ، اما به اندازه‌ای که اجتماعی هستید و به جامعه احتیاج دارید،

آیینه‌صفت باش ؛ دروغ نگو ، لازم نیست باطنِ باطنت را بگویی.

منبع :

سایت رسمی دکتر غلامحسین ابراهیمی دینانی

https://philosophyar.net/dinani/inside-like-the-sea/

انسان حتی انتخاب نکردن را هم باید انتخاب کند !

انسان بالذّات دارای اختیار است و به عبارتی انسان نمی‌تواند «اختیار» نکند.

شخصیت انسان ، چگونه دیدن جهان ، چگونه زندگی کردن و چگونه رفتار کردن انسان ، در اختیار خودش است.

اما مثلاً به دنیا آمدنش دست خودش نبوده ؛ این‌ها را «واقع شدگی» و «بودن» می‌نامیم.

بودن دست خود من است و می‌توانم چگونه بودن خود را تعیین کنم اما واقع شدگی را نمی‌توانم.

هایدگر که یک فیلسوف غربی است ، از «پرتاب شدگی» برای واقع شدگی نام می‌برد یعنی به اختیار من نبوده است.

من خود را ، خودم باید بسازم یا دیگران من را بسازند؟

به دنیا آمدنم به اختیار من نبود ، مُردنم به اختیار من نیست اما آیا من نمی‌توانم خودم را بسازم؟ اگر من خودم را نسازم آیا دیگران می‌توانند من را بسازند؟ من باید انتخاب بکنم یا دیگران برای من انتخاب بکنند؟

فرض بگیریم که دیگران برای من انتخاب بکنند و فرض بر این باشد که کل مردمان کره زمین جمع شده‌اند تا برای من انتخاب کنند (صرفاً فرض است) آیا سرانجام خودم باید انتخاب بکنم یا انتخاب آنها کافی است؟

سرانجام خودم باید انتخاب بکنم.

مطلب بسیار مهم در مورد انسان این است که انسان نمی‌تواند «اختیار» نکند ، انسان همه کار می‌تواند انجام دهد و هر انتخابی را داشته باشد اما اینکه «بخواهد اختیار نکند» دست خودش نیست. چرا؟ چون باز خود همین یک انتخاب است.

همان وقت که می‌خواهد انتخاب نکند ، انتخاب می‌کند که انتخاب نکند! نتیجه این حرف این است که «انسان بالذّات دارای اختیار است» و راه فراری برای انتخاب نکردن نیست.

انسان حتی انتخاب نکردن را هم باید انتخاب کند.

منبع :

سایت رسمی دکتر غلامحسین ابراهیمی دینانی

https://philosophyar.net/dinani/man-always-has-choice/