راه حل مشکلات
« همت مسئولان متعهد »
و « همراهی ملت متحد » است
که انشاءالله روز ۲۲ بهمن این اتحاد و همدلی را خواهیم دید.
منبع :
https://farsi.khamenei.ir/news-content?id=59269
یاد شهداء ، حرکت‌آفرین و حیات‌بخش است!
تعبیر امام بزرگوار مبنی بر اینکه محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشت ، ناشی از زنده و جوشان بودن شهید و شهادت است
لذا باید یاد شهداء را زنده نگه داشت چرا که شهیدان زنده‌اند و یاد آنها نیز حرکت‌آفرین و حیات‌بخش است.
شهداء گنجینه‌ای تمام نشدنی و قابل استفاده برای همه دوران ها هستند.
هر شهید ، حالات و ماجراهایی دارد که در نهایت او را موفق به کسب مقام شهادت کرده است که باید این ماجراها با تدقیق در زندگی آنها استخراج شود.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار دست اندرکاران برگزاری کنگره بزرگداشت ۱۴ هزار و ۵۰۰ شهید استان مازندران/ ۲۸ شهریور ۱۴۰۳
هزار سال دنیا مدیون ابن سینا شد !
مقام معظم رهبری مدظله العالی:
اگر کسی مثل ابن‌سینا در دنیای امروز با امکانات امروز درس میخواند ، کاری می کرد که تا هزار سال دیگر دنیا مدیون او باشد؛
همچنان که در آن دوران و به حسب آن زمان کاری کرد که هزار سال دنیا مدیون او شد.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار جمعی از روحانیون ، ۱۳۷۰/۱۲/۰۱ - https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=2590
قطعۀ کنده شده !!!
از نظر ما هدف مبارزۀ صادقانه و واقعی در فلسطین عبارت است از بازگرداندن این قطعۀ کنده شدۀ از پیکر اسلام به پیکر اسلام.
یعنی نابودی دولت غاصب اسرائیل و ایجاد یک دولت در تمام سرزمین فلسطین از خود فلسطینیها.
این راه ماست. این حرف ماست. این شعار ماست. پایش هم ایستاده‌ایم و معتقدیم که این مسأله، یک مسأله‌ی اعتقادی است.
ما این را تأکید می کنیم مسألۀ فلسطین برای ما نه یک مسألۀ تاکتیکی است ، حتی یک مسألۀ صرفاً سیاسی استراتژیکی هم نیست؛
یک مسأله‌ی اعتقادی است.
منبع :
عظیمُ العُظَماء ؛ بزرگِ بزرگان!!!
یکی از جوان‌های آل زبیر - که آل زبیر معروف بودند به دشمنی با امیرالمؤمنین - عبداللَّه بن زبیر ، حتی در جنگ جمل هم به عنوان یک چهره‌ای معرفی شد که پدرش زبیر را وادار می کرد به ادامۀ جنگ با امیرالمؤمنین . بعدها هم خاندان زبیر غالباً - مگر بعضی از آنها - نسبت به امیرالمؤمنین با چشم خصومت و بغض و حسادت نگاه می کردند.
در این خانواده یک جوانی که پسر عبداللَّه بن عروة بن زبیر است، از روی جوانی یک روز در حضور پدر خود مشغول مذمّت امیرالمؤمنین شد. پدر با این که خودش هم نسبت به امیرالمؤمنین ارادتی یا بگوییم محبتی نداشت، اما دید این جوان خام و ناپختۀ خودش را خوب است قدری آگاه کند؛ در محیط خلوت خانه به طور خصوصی. آن روزها کسی جرأت نمی کرد در عَلَن نامی از امیرالمؤمنین به‌نیکی ببرد.
به پسرش گفت: پسرجان، یک چیزی را من به تو بگویم و او این است که هیچ چیزی را پیدا نمیکنی که دین ساخته باشد، به وجود آورده باشد و دنیا و دست دنیاطلبان بتواند آن را ویران کند. ممکن نیست. بِنایی که دین میسازد، این بنایی نیست که به‌وسیلۀ دنیاطلبان قابل ویران شدن باشد:
«وَ اللَّهِ ما بَنا الناسُ شیئاً إلاّ هَدّمَهُ الدّینُ»
اما به‌عکس؛ هر چیزی که دست دنیاطلبان آن را به وجود بیاورد، بی گمان دین در مقام برخورد و اصطکاک با او اگر قرار بگیرد، آن را از بین خواهد برد. اما عکسش اینجور نیست. اگر دین چیزی را ساخت، دنیاطلب‌ها نمی توانند آن را از بین ببرند.
بعد وارد اصل مطلب شد. گفتش که تو نگاه کن، ببین این بنی مروان -آن سلسله‌ای از بنی‌امیّه که آن روزها بر جامعۀ اسلام حکومت می کردند- گفت ببین این بنی مروان چطور بر روی منبرها و در همۀ اقطار دنیای تحت نفوذ خودشان نسبت به امیرالمؤمنین، نسبت به علی بن ابی طالب، او گفت، عیب‌جویی میکنند و عیوب او را آشکار میکنند، ظاهر می کنند، هر چه به دهنشان می‌آید دربارۀ علی می گویند. اما هر چه آنها بیشتر می گویند، امیرالمؤمنین چهره‌اش منوّرتر و در بین مردم محبوب‌تر میشود:
«ألَمْ تَرَ إلَی عَلىٍّ کَیْفَ تُظهِرُ بَنُو مَرْوان مِنْ عَیْبِهِ وَ ذَمِّهِ وَ اللَّهِ لَکَأنّما یأخُذُونَ بِناصِیَتِهِ رَفْعاً إلَی السَّماءِ»
اینی که بنی مروان عیب علی را می گویند، مثل اینکه خدای متعال اثر عکس می دهد. گویی که علی را بلند میکنند و به آسمان میبرند و در کرسی آسمان علی را قرار می دهند از رفعت و شأن. هر چه بیشتر عیبش را می گویند، بالاتر میرود.
اما مُرده‌ها و شخصیت‌های خودشان را بنی مروان با نام نیک، با تشکیل محافل و مجالس مدح و ثنا بزرگ می کنند؛ هر چه بیشتر از گذشتگان خودشان و مرد‌گان خودشان می گویند، مثل اینکه یک لاشه‌ی مرده‌ای، یک جیفه‌ای را هی بیشتر باد میکنند. تَعَفُّنشان بیشتر دنیا را میگیرد:
«وَ ما تَری ما یَنْدِبُونَ بِه مَوْتاهُم مِن التَأبینِ وَ الْمَدیحِ وَ اللهِ لَکأنَّما یَکشِفونَ بِه عَن الْجِیَفِ»
از هر طرف امیرالمؤمنین را مورد ملاحظه قرار بدهیم، شگفتیها میبینیم؛ چیزهایی که چشم انسان را خیره میکند و هر چه هم انسان بیشتر میبیند، زمان بیشتر می گذرد،
نسبت به شخصیت والای این عظیم بشریت «عظیم العُظَماء» بزرگ بزرگان، انسان بیشتر خاضع میشود.
منبع :
تعطیل کردن درس تفسیر به دلیل شرح آیات بنی‌اسرائیل!
بنده سال ۵۰ در مشهد برای دانشجوها درس تفسیر می گفتم و اوایل سورۀ بقره - ماجراهای بنی اسرائیل - را تفسیر می کردم.
بنده را به ساواک خواستند و گفتند چرا شما راجع به بنی اسرائیل حرف می زنید؟ گفتم آیۀ قرآن است ؛ من دارم آیۀ قرآن را معنا و تفسیر می کنم.
گفتند نه ، این اهانت به اسرائیل است! درس تفسیر بنده را به خاطر تفسیر آیات بنی اسرائیل - چون اسم اسرائیل در آن بود - تعطیل کردند.
منبع :
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=3290
اصلِ حضور مردم ، پشتوانۀ مجلس شورای اسلامی است
مردم عزیز ما قطعاً به یاد دارند که امام بزرگوار ، در همۀ انتخاباتی که از اول انقلاب تا زمان رحلت آن بزرگوار انجام گرفت ، بر حضور مردم تأکید کردند.
واقعاً فرقی نمیکند که کاندیدای چه گروهی مطرح باشد . فرقی نمیکند که فرضاً کدام جناح ، غلبۀ بر جناح دیگری داشته باشد . فرقی نمیکند که کدام نامزد انتخاباتی ، فعالیت بیشتری در این شهر یا حوزۀ انتخاباتی دارد و ممکن است حضور مردم ، آرای او را بیشتر کند . او کیست و من چه کسی هستم ، در اینجا مطرح نیست.
اشخاص مطرح نیستند.
اصلِ حضور مردم پشتوانۀ مجلس شورای اسلامی است؛
و مجلس شورای اسلامی ، قاعدۀ نظام است ؛ با این دید بایستی به انتخابات نزدیک شد.
منبع:
شرح بخشی از دعای شریف «یا مَن اَرجوُه لِکُلّ خَیر»!
... « یا ذَا الجَلالِ وَ الاِکرامِ یا ذَا النَّعماءِ وَ الجودِ یا ذَا المَنِّ وَ الطَّولِ حَرِّم شَیبَتی عَلَى النّار؛» ای آن کسی که دارای جلالتی ، دارای کرامتی ، دارای مَنّی ــ «مَنّ» به معنی منّت گذاشتن نیست ، به معنای آن چیزی است که میتواند مایه‌ی منّت بشود ؛ یعنی همان نعمت ، لطف ؛ «طَول» [هم] یعنی کَرَم و زیاده‌دهیِ یک بخشنده به یک انسان ــ ای کسی که دارای نعمت هستی ، دارای جود و بخشش هستی.
«حَرِّم شَیبَتی عَلَى النّار » ؛ دعای مهمّ من این است که این ریش سفید من را که «شِیبه» یعنی ریش سفید ، بر آتش حرام کنی .
حالا شماها که ریشتان سفید نیست ، یا خانمها که ریش ندارند میتوانند بگویند : « حَرِّم وَجهی عَلَى النّار ». این را بدانید که این اشکالی ندارد. چون حضرت [صادق] وقتی به آن شخص [این دعا را] میفرمودند، محاسن خودشان را گرفتند و محاسن خود حضرت سفید بود و به خدای متعال عرض کردند: حَرِّم شَیبَتی عَلَى النّار. «شِیبه» یعنی ریش سفید، یعنی ریش ما؛ اینهایی هم که ریششان سفید است بگویند «حَرِّم شَیبَتی» ایرادی ندارد.
شماها که ریشهایتان مشکی است ، یا خانمها هم که ریش ندارند ، میتوانند بگویند: « حَرِّم وَجهی عَلَى النّار»؛ صورتم را بر آتش [حرام کن] . محاسنشان را یا چانه‌شان را بگیرند ؛ چون این گرفتنِ چانه و گرفتنِ محاسن یک نوع خواهش است ؛ شما هم در فارسی مثلاً گاهی میگویید این کار را بکن ، [بعد] آدم دست را به ریشش میگیرد ، این خواهش است ؛ این همان کاری است که در فارسی هست .
این در مشهدی‌ها هست ، نمیدانم جای دیگر هم هست یا نه ؛ میگویند: «آقا بالا غیرتاً» ؛ یعنی یک کاری را که میخواهد انجام بگیرد یا انجام نگیرد ، التماس که میخواهد بکند ، دستش را به ریشش میگیرد . این همان کار است ؛ دست به ریش که میگیرید ، همان عمل است.
یعنی عرض میکنید پروردگارا! خواهش میکنم «حَرِّم شَیبَتی عَلَى النّار»؛ این ریش سفید من را بر آتش حرام کن . لذا شماها که ریشهایتان مشکی است ، میگویید این ریش مشکی من را ، یا خانمها که ریش ندارند میگویند این صورت من را بر آتش حرام کن ؛ یعنی مرا به آتش نینداز.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در شرح دعای ماه رجب / ۱۳۸۶/۰۵/۱۲
یک دریا مروارید!
ماها روی این جملات نهج‌البلاغه خیلی باید تکیه کنیم ، از نهج‌البلاغه خیلی باید یاد بگیریم.
این در فرمان امام به مالک اشتر است که به‌غلط به آن میگویند «عهدنامه»؛ عهدنامه نیست، فرمان حکومتی است؛ فرمان امام به مالک اشتر است.
در آنجا خیلی حرف هست؛ یک دریا مروارید در این فرمان امام وجود دارد،
یک تکّه‌اش این است که فرمود: وَ اِنَّما عِمادُ الدّینِ وَ جِماعُ المُسلِمینَ وَ العُدَّةُ لِلاَعداءِ العامَّةُ مِنَ الاُمَّة . (نامۀ53)
«عِمادُ الدّین» یعنی تکیه‌گاه دین . شما جامعۀ اسلامی هستید ؛ امیرالمؤمنین [این را] به ملّت خودش میفرماید، خطاب به ما هم هست.
خیلی خب ، جامعۀ اسلامی هستید ، تکیه‌گاه اسلامتان امّت و بدنۀ مردمند .
«جِماعُ المُسلِمین» یعنی آن بدنۀ اصلی جامعه ، بدنۀ اصلی این اجتماع مسلمانی .
وَ العُدَّةُ لِلاَعداء ؛ «عُدَّة» یعنی ذخیرۀ روز مبادا ؛ آن چیزی که نگه میداریم برای روز مبادا .
وَ العُدَّةُ لِلاَعداء ؛ این ذخیرۀ در مقابل دشمن ، چه کسانی هستند؟
اَلعامَّةُ مِنَ الاُمَّة ؛ یعنی تودۀ مردم.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب مدظله العالی در دیدار مردم قم / ۱۴۰۲/۱۰/۱۹
اربعین ؛ یک فریاد رسا و یک رسانۀ بی همتا!!!
امروز در دنیای پیچیده‌ی پُرتبلیغات و پُرهیاهویی که بر بشریّت حاکم است، این حرکت اربعین، یک فریاد رسا و یک رسانه‌ی بی‌همتا است.
یکی از مصادیق قوّت را امروز دنیای اسلام دارد مشاهده میکند و آن، راهپیمایی اربعین است؛ «وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ »سوره انفال/60 ؛
راهپیمایی اربعین قوّت اسلام است، قوّت حقیقت است، قوّت جبهه‌ی مقاومت اسلامی است که این جور اجتماع عظیم میلیونی راه می‌افتند به سمت کربلا، به سمت حسین، به سمت قلّه و اوج افتخار فداکاری و شهادت که همهی آزادگان عالم باید از او درس بگیرند.
منبع :
چهل روزِ فرمانروایی منطقِ حق!
رسانه پرقدرت عاشورا
اهمّیّت اربعینِ اوّل این بود که رسانه‌ی پُرقدرت عاشورا است.
از روز عاشورا تا روز اربعین این چهل روز، چهل روزِ فرمانروایی منطقِ حق در میان دنیای ظلمانی حاکمیّت بنی‌امیّه و سفیانی‌ها بود.
رسانه‌ی حقیقی [یعنی] فریاد زینب کبریٰ، فریاد حضرت سجّاد؛ در کجا؟ در کوفه، در شام، در آنجایی که ظلمات محض بود؛ اینها بزرگترین رسانه بود.
همینها بود که عاشورا را نگه داشت، همینها بود که عاشورا را به امروز رساند.
تاریخ و ریشه‌ی این روز اربعین و ماجرای اربعین این است.
آن روز اهل‌بیت (علیهم السّلام) طوفانی به پا کردند با این حرکت چهل‌روزه؛ یک طوفان به پا شد در آن اختناق عجیب.
منبع :
جذبِ جوانان به مسجد با گذاشتن میز پینگ‌پنگ نیست!!
بایستی برای جوانها جایگاه خاص در مسجد ایجاد کرد؛ یعنی واقعاً باید برای جذب جوان برنامه‌ریزی کرد.
جوانها را باید جذب مسجد بکنیم. اینکه جوان مسجد را خانه‌ی خود و جایگاه خود بشناسد و به آن اُنس پیدا کند و رفت‌وآمد پیدا بکند، خیلی برکات دارد. کار را در جامعه جوانها انجام میدهند، پیشران حرکتهای اجتماعی جوانها هستند، اینها هستند که کار میکنند، تلاش میکنند. جاذبه‌ی برای جوان برخلاف آنچه بعضی تصوّر میکنند، گذاشتن میز پینگ‌پنگ نیست. بعضی خیال میکنند برای اینکه جوانها را جذب کنیم به مسجد، وسایل سرگرمی فراهم بکنیم.
مثل همان جریانی که یک کلیسایی در آمریکا [انجام میداد] که آن نویسنده‌ی مصری میگوید رفتم دیدم که پای این کلیسا یک برنامه‌ای زده‌اند که مثلاً فرض کنید که امشب از ساعت فلان در سالن کنار کلیسا، آن طرف محراب، این برنامه‌ها هست: برنامه‌ی رقص است و آواز است و موسیقی است و یک شام سبکی است و اُنس هست و مانند اینها. میگفت حسّاس شدم، رفتم دیدم بله، همین است؛ اینجا سالن کلیسا است، یک سالن هم بغلش هست مثل یک کاباره؛ دخترها، پسرها، مردها، میان‌سال‌ها می‌آیند تماشا میکنند؛ دختر و پسرها هم میدان‌دارند. موسیقی هست، رقص هست، آواز هست، آخر سر هم کشیش آمد و چراغها را یک خرده‌ای کم کرد تا یک خرده کم نور بشود و فضا [خاص شود]،
میگفت رفتم بیرون؛ فردا برگشتم آمدم آن کشیش را در کلیسا پیدا [کردم]؛ گفتم من دیشب در این جلسه‌ی شما بودم، آخر معنای این چیست؟ ایشان گفت: ای آقا، میخواهیم جوانها را جذب کنیم! جوانها را میخواهیم [جذب کنیم]! اگر بنا است با رقص و آواز و موسیقی و امثال اینها جوان جذب بشود، خب بروند همان کاباره، چرا بیاید اینجا؟
دل جوان با نصایح و مطالب معنوی و سلوکی و عرفانی اُنس پیدا میکند، زود اُنس پیدا میکند، زود دلباخته و دلبسته میشود؛ جاذبه‌ی جوانها اینها است. شما سخن را، حرف را، اقدام را با معنویّت، با عرفان واقعی، نه عرفانهای تخیّلی و توهّمی و صوری، یک مقداری آمیخته بکنید، خواهید دید جوان چطور مجذوب میشود و می‌آید. جاذبه‌ی جوان در مسجد اینها است. وَالّا حالا یک وسیله‌ی بازی هم آنجا فراهم کردیم، گذاشتیم، خب اگر بنا است برای بازی بیاید، برود در باشگاه بازی کند.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب مدظله العالی در دیدار ائمه جماعات مساجد استان تهران - 1395/05/31
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=34109
سوغات غرب ؛ اُتانازی ؛ مرگ شیرین (1)
واژه اُتانازی euthanasia از اصطلاح یونانی «eu» به معنای «خوب و کام‌بخش» و واژه «thanasia» به معنای «مرگ» مشتق شده است.
«مرگ شیرین» ، «مرگ باوقار» ، «مرگ خودخواسته» ، «مرگ موقّرانه» ، «مرگ بدون بی‌حرمتی» ، «قتل شفقت مدار» ، «قتل ترحمی» ، «مرگِ خوب» ، «خودکشی کمکی» ، «ماشین مرگ»...
در گذشته سرعت بخشیدن عامدانه به مرگ یک انسان، پیوسته به عنوان یک جنایت تلقی میشد، آن هم بدون توجه به شرایط بیمار و وسعت بیماری او. اما اکنون برخورد عموم با این موضوع تغییر یافته است. همکاری با انسانی که به وضوح، تمایل خود را برای مردن اعلام داشته، آن هم به ویژه در شرایط وجود یک بیماری لاعلاج، امروزه به نحو فزاینده‌ای به عنوان عملی قابل توجیه نگریسته میشود. در واقع چنین برداشتی حاصل یکپارچه‌ی نظر سنجی‌هایی است که در کشورهای «غربی» به عمل آمده است.
با این وجود هنوز هم هیأت‌های قانون گذاری هنگامی که بحث تغییر قوانین مربوطه مطرح می شود بسیار محتاطانه عمل میکنند. هم اکنون فقط هلند، بلژیک و ایالت اورگان آمریکا قوانین صریحی در زمینه اتانازی فعال به اجرا گذارده‌اند. همچنین نوع انفعالی اُتانازی در سوییس اجرا می شود. لیکن مباحثه‌های جدی سیاسی در باره‌ی تغییرات قانونی مشابه، در حال حاضر در بسیاری از کشورهای دیگر، از جمله در بریتانیا، آفریقای جنوبی، استرالیا و اخیراً در خاورمیانه در جریان است.
بدین سان بحث درباره ی «اتانازی» یکی از مباحث عمده ی «اخلاق زیستی»، «اخلاق پزشکی» و «حقوق پزشکی» است و پرسش های اخلاقی، فلسفی و دینی تأمل آوری را برانگیخته است.
آیا چنین قتلی جایز است یا نه؟
آنگونه که از کلمات فقها فهمیده میشود این است چون این فعل به حیات یک انسان پایان میدهد به هر دلیلی باشد حرام است و مشمول اطلاقات و عمومات حرمت قتل نفس میشود و صرف اذن مقتول نمیتواند سبب تغییر اطلاقات و تخصیص عمومات شود و حرمت یک حکم است و حکم قابل اسقاط نیست.
تسریع در مرگ بیمار توسط خودش یا پزشک یا دیگران حرام است که اگر توسط خود فرد انجام شود خودکشی محسوب میشود و اگر توسط خودش یا پزشک انجام شود حکم قتل عمد را دارد و رضایت بیمار تأثیری در حکم ندارد.
در دین اسلام اعتقاد بر این است که هنگام بروز مصایب و گرفتاری‌ها خداوند با رحمت خود ما را به صبر دعوت میکند لذا هرگونه اُتانازی و خودکشی مردود است لذا در آیات متعددی مانند سوره مائده/ آیه۳۳ و سوره انعام / آیه 151 و سوره نساء / آیه29 و روایات به این امر مهم اشاره شده که از مجموع آنها می‌توان نتیجه گرفت که اسلام حق مرگ را برای انسان به رسمیت نمی‌شناسند و حیات را به عنوان امانتی در دست انسان می‌داند و انسان را مالک حیات خویش نمی‌داند تا بتواند آن را ساقط کند.
و رضایت مقتول و انگیزه قاتل هیچ تأثیری در ماهیت قتل و حرمت عمل نخواهد داشت.
منابع :
1-https://fa.wikifeqh.ir/%D9%82%D8%AA%D9%84_%D8%AA%D8%B1%D8%AD%D9%85%DB%8C
2- https://ijmedicallaw.ir/article-1-81-fa.html
به یاد روح الله (33)
امکان ندارد!
مرحوم آیةالله طالقانی که هم روحانی و دارای معرفت و مقامات علمی و هم آدم سیاسی و مبارز و زندان رفته بود و از مبارزه هم اصلاً نمیترسید ، به من گفت «آن روز که امام مطرح کرد که شاه و حکومت سلطنتی باید برود، من تخطئه کردم و گفتم چه حرفها میزند! مگر میشود!؟»
آن وقت که امام صریحاً این کلام را گفتند، مگر چندسال پیش از پیروزی انقلاب بود؟ یعنی تا همین اواخر، حتّی مردی مثل مرحوم طالقانىِ بزرگوارِ مؤمنِ مبارزِ زندان رفته شلاق خورده شکنجه کشیده، میگفت «امکان ندارد!»
بعد ایشان به من گفت - مضمون حرف ایشان این بود - که
«این مرد، به جای دیگری متّصل است و از جای دیگری حرف میزند!»
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار فرماندهان سپاه ، ۱۳۷۳/۰۶/۲۹
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=2726
ادارۀ پنجم !
هر چیزی که امروز نو باشد ، چند سال دیگر نو نیست.
بایستی اقتضای نو بودن را در هر زمانی پیدا کرد ؛ یعنی واقعاً گروهی مثل گروههای طرح و برنامه - که در واحدها و مجتمعهای بزرگ هست - به دنبال این قضیه باشد.
مثلاً در ستاد ارتش ، اداره‌یی به نام «اداره‌ی پنجم» وجود دارد که کارش فقط همین است که هر روز نگاه کند ببیند این قالب و این ترکیبی که وجود دارد ، کجایش کم است ، کجایش زیاد است . ممکن است امروز همه چیز کامل باشد - کم و زیاد نباشد - اما فردا که نگاه میکنیم، ببینیم این قسمت زیادی است؛
یا این قسمت کج است؛ یا این خطی که این‌طوری کشیده شده، باید انحنایش کمتر یا بیشتر باشد. خوب است که یک گروه طرح و برنامه وجود داشته باشد که دائم در فکر نوآوری برحسب اقتضاء باشد.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار مسئولان مجله‌ی حوزه ، ۱۳۷۰/۱۱/۲۸
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=2584
به یاد روح الله (32)
شجاعت و عدم ملاحظه‌کاری امام خمینی(ره) ! (۱۳۷۰/۱۱/۲۸)
امام در حالی وارد ایران شدند که جو مبارزه - لااقل در سطوحی - از ایده‌های به‌اصطلاح روشنفکری پُر بود؛ که حتّی خود روحانیون - امثال ماها - هم در داغ کردن آن جو روشنفکری - و به عبارت دقیق‌تر، روشنفکرزدگی - دخالت داشتند؛ اما امام آمد و همهی این چیزها را شست و کنار گذاشت!
من احساسات خودم را از همان سخنرانی اول ایشان در فرودگاه به یاد دارم؛ واقعاً حیرت کردم که امام این ملاحظاتی را که ماها داریم، هیچ ندارد! ایشان در آن سخنرانی، اول از روحانیون اسم آورد؛ که ماها اگر جای ایشان بودیم، این کار را نمیکردیم! ما اگر میخواستیم در آن وقتها سخنرانی بکنیم، شروع آن از روحانیون نبود؛ اما دیدیم که امام اصلاً این ملاحظه را نمیکند!
در همان ماههای اول پیروزی انقلاب، امام مسأله‌ی بی حجابی و حجاب را قاطع گفت. آن وقتها ما به عنوان اعضای شورای انقلاب، گاهی در هیأت دولت هم شرکت میکردیم.
من کسانی را دیدم که جزو عناصر متدین هیأت دولت بودند، اما به ما میگفتند این چه کاری بود که امام کرد؛ حالا چرا کرد!؟ امام اصلاً دچار رودربایستی نمی شد. بنابراین، ملاحظه‌کاری و رودربایستی داشتن، مطلقاً باید نباشد.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار مسئولان مجله‌ی حوزه ، ۱۳۷۰/۱۱/۲۸
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=2584
به یاد روح الله (31)
ذکر امام خمینی ره قبل از حالت کُما! (۱۳۶۸/۰۳/۱۸)
1- امام تا آخرین لحظات هم ذکر و نماز و دعا را از دست ندادند. همان ساعاتى که ما آنجا ساعات سختى را میگذراندیم -از ساعت سه و چهار بعدازظهر تا ساعت ده و بیست دقیقه که آن حادثهی تلخ اتّفاق افتاد؛(۱۳۶۸/۳/۱۳)
این چند ساعت خیلى بر ما سخت گذشت، خیلى؛ قابل تصویر نیست- آقاى حاج‌احمدآقا، فرزند عزیز حضرت امام، یک چیزى گفتند؛ گفتند: پیش از ظهرى، امام روى تخت شروع کردند نماز خواندن، پی‌درپى نماز خواندند، پی‌درپى نماز خواندند؛ ایشان میگفتند نمیدانم نافله میخواندند، چه میخواندند؛ بعد پرسیدند که ظهر شده؟ گفتیم بله، آن‌وقت شروع کردند نماز ظهر را -با نوافل آن- خواندن؛ نماز ظهر و عصرشان را خواندند، بعد شروع کردند به ذکر گفتن.
ایشان گفتند که تا آن لحظه‌اى که امام این عارضه برایشان پیدا شد و در حالت کما رفتند، مرتّب پشت سر هم میگفتند : « سبحان‌ا‌لله و الحمدلله و لااله‌الّاا‌لله و ا‌لله‌اکبر »
تا آخرین لحظه، ایشان ذکر خدا میگفت. این براى ما درس است.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار فرمانده و جمعى از پاسداران کمیته‌ی انقلاب اسلامى ، ۱۳۶۸/۰۳/۱۸
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=2080
به یاد روح الله (30)
معنویّت مردم ، امام را به هیجان می‌آورد! (۱۳۶۸/۰۳/۱۸)
1- یک بار من رفتم خدمت ایشان، روزى بود که در نماز جمعه بچّه‌ها آمده بودند قلّکهایشان را شکسته بودند. شاید یادتان باشد؛ پولها را ریختند، که یک کوه پولى درست شد؛ در تلویزیون پخش شد. امام این را در تلویزیون دیده بودند -اتّفاقاً در همان بیمارستان بودند - وقتى من رفتم خدمتشان، صحبت مردم شد و اخلاص مردم، ایشان گفتند دیدى این قلّکها را؟ دیدى چه کردند این بچّه‌ها؟ یک وقت دیدم چشمهایشان پرِ اشک شد، بنا کردند گریه کردن.
2- یک بار من در یک مسافرتى بودم؛ بعد از سخنرانی‌اى که کردم، خواستم بیایم بروم سوار ماشین شوم، یک مادری آمد جلو، گفت که به امام از قول من بگو من بچّه‌ام دست دشمن اسیر بود، اخیراً به من خبر دادند که او را آنجا شهیدش کردند؛ به امام از قول من بگو که فداى سرتان، شما زنده باشید، من حاضرم بچّه‌هاى دیگرم هم در راه شما شهید بشوند. من آمدم تهران؛ وقتى آمدم، رفتم خدمت امام. در ملاقات با ایشان یادم رفت این نکته را بگویم، بعد که آمدم بیرون یادم آمد؛ گفتم خوب نیست پیغام این مادر شهید را نرسانم. به آن برادرهایى که در بیت بودند، گفتم من یک کلمه را یادم رفته خدمت امام بگویم. امام داشتند از آن اتاق کوچک [محلّ ملاقات]، تشریف میبردند داخل، همین دم درِ حیاط بودند، جلوى دفتر. به من گفتند امام اینجا هستند.
[وقتى] من وارد شدم، امام ایستاده بودند؛ گفتم من همین یک کلمه را میخواستم به شما بگویم، مادرى با این خصوصیّات آمد، این را گفت. تا این را گفتم، چهره‌ی امام آن‌چنان در هم رفت، آن‌چنان اشکى از چشم ایشان ریخت که قلب من را فشرد.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار فرمانده و جمعى از پاسداران کمیته‌ی انقلاب اسلامى ، ۱۳۶۸/۰۳/۱۸
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=2080
به یاد روح الله (29)
وجود دست غیبی در پشتیبانی از این انقلاب ! (۱۳۶۸/۰۳/۱۸)
1- در بهار سال ۶۵ -ایّام فروردین- یک حادثه‌اى براى امام پیش آمد، حادثهی خیلى خطرناکى بود، قلب ایشان مشکلى پیدا کرد؛ ما تهران نبودیم، اطّلاع دادند، سریعاً آمدیم. چند روز قبل از فروردین، یک شب ما خدمت امام بودیم مدام ما اصرار کردیم که بد نیست یک دیدارى داشته باشید در حسینیّه، مردم بیایند شما را زیارت کنند؛ ایشان استنکاف میکردند، میگفتند نه، حالش را ندارم.
هرچه ما اصرار کردیم -بنده، آقاى هاشمى‌رفسنجانى، آقاى حاج‌احمدآقا- هرچه گفتیم، ایشان قبول نکردند؛ قرص و محکم گفتند نه، حالش را ندارم. چهار پنج روز بعد از آن، ناگهان ایشان قلبشان مشکلى پیدا کرد. خب، آقاى حاج‌احمدآقا -فرزند عزیز ایشان که واقعاً حقّ بزرگى بر گردن همهی مردم، همهی ملّت دارد؛ ایشان درحقیقت امام را این چندساله نگه داشت، حفظ کرد- همهی وسایل را آماده کرده بود براى پیش آمدن چنین حوادثى. فوراً رسیدگی کردند و خطر برطرف شد.
من وقتى رفتم [تهران] -بعد از اینکه خطر مرتفع شد- و رفتم بیمارستان بالا سر ایشان به ایشان عرض کردم: آقا! چقدر خوب شد که شما آن شبى که ما اصرار میکردیم ملاقات داشته باشید، قبول نکردید؛ وَالّا اگر این ملاقات را قبول کرده بودید، اعلام میشد، مردم می‌آمدند، آن‌وقت شما با این حال نمیتوانستید ملاقات کنید، انعکاس آن در دنیا خیلى انعکاس بدى میشد؛ این کار خدا بود که هرچه ما آن شب اصرار کردیم، شما قرص و محکم ایستادید و زیر بار نرفتید، گفتید نه، من ملاقات نمیکنم؛ این کمک الهى بود.
ایشان یک جمله‌اى آنجا به من گفتند که من آمدم بیرون یادداشت کردم جمله‌ی ایشان را؛ این عین گفته‌ی ایشان است، گفتند:
« آن‌جور که من فهمیدم، مثل اینکه از اوّل انقلاب تا حالا، یک دست غیبی‌اى در همهی کارها دارد ما را هدایت میکند و پشتیبانى میکند. »
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار فرمانده و جمعى از پاسداران کمیته‌ی انقلاب اسلامى ، ۱۳۶۸/۰۳/۱۸
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=2080
به یاد روح الله (28)
کار را فقط برای تکلیف می کرد نه برای نتیجه! (۱۳۶۸/۰۳/۱۸)
1- از من بپذیرید این حرف را : امام، با همهی این خصوصیّات هم اگر آن عامل اصلى را نداشت، نه این انقلاب پیروز میشد، نه شما مردم اینجور عاشقش میشدید، نه میتوانست این طوفان را در دنیا به وجود بیاورد، نه میتوانست در مقابل تهدید و ارعاب دشمن آن‌جور مثل کوه بِایستد؛ عامل اصلى در موفّقیّتهاى این مرد، آن چیزِ دیگر بود؛ آن چیست؟ معنویّت، ارتباط با خدا، تقوا، کار را براى خدا کردن، کار را حتّى براى نتیجه‌ی ظاهری‌اش انجام ندادن.بارها ایشان میفرمود -همه شنفته‌اند- که ما کار را براى نتیجه نمیکنیم، کار را براى تکلیف میکنیم؛
2- فرض کنیم بعد از برگشتن امام از پاریس آنچه پیش آمد اتّفاق نمی‌افتاد، بلکه بعکس میشد - مثلاً فرض کنید همهی ماها را میکشتند، این کسانى که با امام ارتباط داشتند و دُوروبَر ایشان بودند را میکشتند، خود امام را میگرفتند، یک بار دیگر تبعید میکردند، ملّت را سرکوب میکردند و کارهایى مانند اینها میکردند - امام احساس نمیکرد شکست خورده، باز هم اعتقاد داشت پیروز شده. همین هم بود؛ شکست نخورده بود. آن کسى که براى تکلیفش کار میکند، پیروزى او به این است که موفّق بشود به تکلیفش عمل کند، پیروزى او به این نیست که به مقصودش دست پیدا کند.
به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل *** که گر مراد نجویم به قدر وسع بکوشم
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار فرمانده و جمعى از پاسداران کمیته‌ی انقلاب اسلامى ، ۱۳۶۸/۰۳/۱۸
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=2080
به یاد روح الله (27)
عقل و متانت بی نظیر امام خمینی ره ! (۱۳۶۸/۰۳/۱۸)
1- عقل امام یکى از قوی‌ترین عقلها بود؛ انسانِ به این عاقلى من در عمر خودم ندیدم؛ انسانى بود عاقل، دوراندیش، حکیم، آدم‌شناس، از جمله‌ی کسانى که فریبش نمیشود داد، بسیار پیچیده، بسیار تیزبین.
2- اگر در یک مجلس صد نفر حرفهایى میزدند که امام آنها را قبول نداشت، تا لازم نمیدانست حرفى نمیزد و سکوت میکرد. حالا در حضور آدم معمولى تا یک کلمه بگویند که برخلاف عقیده‌اش باشد، طوفانى در روحش به وجود می‌آید که جواب بدهد! نخیر، امام این‌جورى نبود؛
مگر آن‌وقتى که لازم میدانست؛ آن‌وقت بدون اینکه کسى حرفى هم بزند عقیده‌ی خودش را میگفت، امّا آن‌وقتى که لازم نبود، اگر صد نفر هم حرف میزدند [حرفى نمیزد]. این متانت، این بردبارى، این حلم، این تسلّط بر نفْس، این سعه‌ی صدر، در هر کسى باشد، او یک انسان بزرگى است.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار فرمانده و جمعى از پاسداران کمیته‌ی انقلاب اسلامى ، ۱۳۶۸/۰۳/۱۸
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=2080
به یاد روح الله (26)
امامْ معنویّت را در این دنیا زنده کرد! (۱۳۶۸/۰۳/۱۸)
1- سخت‌ترین چیزها این است که درباره‌ی فقدان این جانمان و عزیزمان حرف بزنیم ، حقیقتاً همهی ما یتیم شدیم.
2- ده سال بود که بعد از آن حادثهی عارضه‌ی قلبىِ حضرت امام در سال ۵۸ - که ما اطّلاع پیدا کردیم که عارضه‌ی قلبى براى ایشان پیدا شده و نفهمیدیم چه‌جورى از تهران در آن هواى برفى ، خودمان را به قم رساندیم و آن وجود عزیزى را که حیات انقلاب بسته‌ی به او بود، برداشتیم آوردیم تهران در بیمارستان قلب؛ و چه روزهاى سختى گذشت و چه دلهره‌ها و نگرانی‌هایى که قابل توصیف نیست ، دائماً از نگرانىِ این حادثهی تلخ در طول این ده سال دل ما لرزید.
3- همهی ماها هر وقت تصوّر خالى بودن دنیا از این موجود عظیم و عزیز را میکردیم، واقعاً دنیا برایمان بی‌معنى و تاریک جلوه میکرد.
4- در میان دنیایى که معنویّتها و ارزشهاى اخلاقى افول کرده بود و دنیاى مادّى به مادّه و جسم بدل شده بود، امامْ معنویّت را در این دنیا زنده کرد، مثل یک چهره‌ی معنوى درخشید.
5- اگر میخواهیم امام زنده بماند، باید راه امام را زنده نگه داریم؛ بُروبَرگرد ندارد. درس امام باید زنده بماند، هدفهاى او بایستى هدفهاى حقیقى و اصلى به حساب بیاید، حرکت ما باید به سمت آن هدفها باشد، هدف دیگرى از خودمان درست نکنیم. هدف امام را بایستى مشخّص کنیم.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار فرمانده و جمعى از پاسداران کمیته‌ی انقلاب اسلامى ، ۱۳۶۸/۰۳/۱۸
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=2080
بانكداری اسلامی، بزرگترین سنگر اقتصادی امروز دنیا!
بانكداری اسلامی بزرگترین سنگر اقتصادی امروز دنیاست؛
اگر بتوانیم این حقیقت را به معنای جامع كلمه در جامعه به وجود بیاوریم ، فتح عظیمی در دنیا خواهد بود.
فتح، فقط فتح قلعه ها و سنگرها نیست.
اگر كارگزاران دستگاه بانكی بتوانند این را به معنای جامع و كامل مسئله اجرا و پیاده كنند ، بزرگترین سنگر اقتصادی امروز دنیاست.
خصوصیت بانكداری اسلامی و از لوازم آن ، دادوستد پول بر اساس غیر ربا ، تنظیم مبادلات پولی بر اساس قوانین اسلامی و معاملات اسلامیِ صحیح است ، كه در آنها ظلم و استثمار و كنز و تبعیض و اختلاف طبقاتی و امثال اینها به وجود نمی آید.
مگر خدا با این اسم ، قوم و خویشی دارد؟
من بارها عرض کرده‌ام که خدای متعال در چند جای قرآن درباره‌ی بنی اسرائیل میگوید : « وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ » (سوره جاثیه آیه16) ؛ ما شما را بر همهی مردم دنیا برتری دادیم.
همین بنی اسرائیلند که باز قرآن درباره‌ی آنها میفرماید: « وَضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْكَنَةُ وَبَاءُوا بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ » (سوره بقره آیه 61).
چرا؟
رفتار خود آنها موجب چنین وضعیتی شد.
مگر خدا با من و شما قوم و خویشی دارد؟ مگر خدا با جمهوری اسلامی و با این اسم قوم و خویشی دارد؟
من و شما هستیم که باید معین کنیم این جمهوری ، اسلامی است ، یا اسلامی نیست ؛ این هم در رفتار ماست.
منبع :
اینها افسانه است!
آن وقتی که جوان حزب‌اللهی ما به جهاد یا به سپاه یا به فلان وزارتخانه می رفت و به او میگفتند که چه‌قدر حقوق میخواهی ، میگفت این حرفها چیست ، مگر من برای حقوق آمده‌ام؟
اصرار میکردند که بالاخره زندگی خودت و زن و بچه‌ات باید بگردد ؛ یک چیزی بگیر.
به نظر شما اینها افسانه است؟
به نظرم اگر شما بروید در دنیا این را نقل کنید ، چنانچه کسی وضع چند سال قبل ما را ندیده باشد ، خواهد گفت که افسانه است ؛ ولی این واقعیت است.
این رویداد ، در همین ایران و در همین تهران و در همین وزارتخانه‌های ما اتفاق افتاد ؛ یکی ، دو مورد هم نبود. نماینده‌ی مجلس وقتی اول بار به او حقوق دادند ، خجالت کشید حقوق را بگیرد! بعضی از دوستان ما در دوره‌ی اول نمایندگی مجلس ، شرمشان آمد و ننگشان کرد که حقوق بگیرند! گفتند ما حقوق بگیریم!؟
برادران! من و شما داریم از آن ذخیره میخوریم ؛ فراموش نکنید ، آن را مردم دیدند. نمی شود ما در زندگی مادّی مثل حیوان بچریم و بغلتیم و بخواهیم مردم به ما به شکل یک اُسوه نگاه کنند ؛ مردمی که خیلیشان از اوّلیّات زندگی محرومند.
منبع :
اندازه نگهدارید!
من الان اعلام میکنم و قبلاً هم نوشتم و این را گفتم که آن وقتی که آقایان امکانات شخصی دارند ، حق ندارند از امکانات دولتی استفاده بکنند . اگر ماشین دارید ، آن را سوار شوید و به وزارتخانه و محل کارتان بیایید ؛ ماشین دولتی یعنی چه؟
والله اگر من از طرف مردم مورد ملامت قرار نمی گرفتم که مرتب ملاحظه‌ی جهات امنیتی را توصیه میکنند ، بنده با ماشین پیکان بیرون می‌آمدم.
به حد ضرورت اکتفا کنید و اندازه نگه دارید ؛ اینها ما را از مردم دور میکند ، روحانیون را از مردم دور میکند . روحانیون، به تقوا و ورع و بی اعتنایی به دنیا در چشمها شیرین شدند.
اگر مَبلغی از مخارج دولت ، عبارت از تغییر دکوراسیون اتاق مدیر کل و معاون وزیر و وزیر و فلان مسؤول قضایی و فلان مسؤول در بخشهای گوناگون دیگر باشد، این جرم و خطاست.
من نمیگویم مثل بعضی از تندروها باشیم که میگویند در مسجد بنشینیم و وزارت کنیم؛ نه، در مسجد نمیشود. وزارت کردن، یک ساختمان و چهار تا اتاق و تعدادی مسؤول و یک مقدار هم بالاخره امکانات برای زندگی آن آقایی که میخواهد خدمت بکند، میخواهد ؛ اما باید در حدی باشد.
منبع :
مراکز برکت آفرین !
یک نکته‌ی دیگر تشویق دانش‌آموزان به حضور در مراکزی است که آن مراکز برکت‌آفرین است ، نورآفرین است ، مثل مساجد ، مثل هیئتها.
به‌تجربه ثابت شده جوانی که با مسجد سر و کار دارد و ارتباط دارد ، خیرش بیشتر به جامعه میرسد ؛ یعنی احتمالش بیشتر است.
نه اینکه آدمِ جوان یا غیرجوانِ مسجدی منحرف نمیشود ؛ چرا ، همهی احتمالات وجود دارد ، لکن این زمینه یک زمینه‌ی بسیار باارزشی است.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار معلمان ، ۱۴۰۲/۰۲/۱۲
ماجرای ضربت خوردن و شهادت امام علی (علیه السلام)
در فاصله‌‌‌‌‌ی این دو روز یا دو شب - از سحر نوزدهم که امیرالمؤمنین به دست آن ملعون ضربت خوردند تا شب بیست و یکم - چند تا حادثهی درس‌‌‌‌‌آموز اتفاق افتاد: یکی در همان لحظه‌‌‌‌‌ی اول بود. وقتی ضربت را این دشمنِ خدا بر امیرالمؤمنین وارد کرد، در روایت دارد که حضرت هیچ آه و ناله‌‌‌‌‌ای نکردند؛ اظهار دردی نکردند. تنها چیزی که حضرت فرمودند، این بود: «بسم اللَّه و باللَّه و فی سبیل اللَّه، فزت و ربّ الکعبة»؛ به خدای کعبه سوگند که من رستگار شدم.
بعد هم امام حسن مجتبی (علیه‌‌‌‌‌السّلام) آمد سر آن بزرگوار را در دامان گرفت. روایت دارد که خون از سر مبارکش میریخت و محاسن مبارکش خونین شده بود. امام حسن همانطور نگاه میکرد به صورت پدر، گریه چشمان امام حسن را پر اشک کرد؛ اشک از چشم امام حسن یک قطره‌‌‌‌‌ای افتاد روی صورت امیرالمؤمنین. حضرت چشم را باز کردند، گفتند: حسنم! گریه میکنی؟ گریه نکن؛ من در این لحظه در حضور جماعتی هستم که اینها به من سلام میکنند؛ کسانی در اینجا هستند - در همان لحظه‌‌‌‌‌ی اول؛ اینی که نقل شده است از حضرت - فرمود: پیغمبر اینجاست، فاطمه‌‌‌‌‌ی زهرا اینجاست. بعد حضرت را برداشتند - بعد از اینکه امام حسن (علیه‌‌‌‌‌السّلام) نماز را در مسجد خواندند، حضرت هم نشسته نماز خواندند.
راوی میگوید که حضرت گاهی متمایل میشد به یک طرفی که بیفتد، گاهی خودش را نگه میداشت - و بالاخره به طرف منزل حرکت دادند و بردند. اصحاب شنیدند آن صدائی را که: «تَهَدَّمَتْ وَ اللَّهِ أَرْكَانُ الْهُدَى وَ انْطَمَسَتْ وَ اللَّهِ نُجُومُ السَّمَاءِ وَ أَعْلَامُ التُّقَى وَ انْفَصَمَتْ وَ اللَّهِ الْعُرْوَةُ الْوُثْقَى قُتِلَ ابْنُ عَمِّ مُحَمَّدٍ الْمُصْطَفَى قُتِلَ الْوَصِيُّ الْمُجْتَبَى قُتِلَ عَلِيٌّ الْمُرْتَضَى قُتِلَ وَ اللَّهِ سَيِّدُ الْأَوْصِيَاءِ قَتَلَهُ أَشْقَى الْأَشْقِيَاءِ».این صدا را همهی اهل کوفه شنیدند، ریختند طرف مسجد؛ غوغائی به پا شد. راوی میگوید: مثل روز وفات پیغمبر در کوفه، ضجه و گریه بلند شد؛ آن شهر بزرگ کوفه یکپارچه مصیبت و حزن و اندوه بود. حضرت را میآوردند؛ امام حسین (علیه‌‌‌‌‌السّلام) آمد نزدیک. در این روایت دارد که اینقدر حضرت در همین مدت کوتاه گریه کرده بودند که پلکهای حضرت مجروح شده بود. امیرالمؤمنین چشمش افتاد به امام حسین، گفت: حسین من گریه نکن، صبر داشته باشید، صبر کنید؛ اینها چیزی نیست، این حوادث میگذرد. امام حسین را هم تسلا داد.
حضرت را آوردند داخل منزل، بردند در مصلای حضرت؛ آنجائی که حضرت در خانه در آنجا نماز میخواندند. فرمود: من را آنجا ببرید. آنجا برای حضرت بستری گستردند. حضرت را آنجا گذاشتند. اینجا دختران امیرالمؤمنین آمدند؛ زینب و ام‌‌‌‌‌کلثوم آمدند، نشستند پهلوی حضرت، بنا کردند اشک ریختن. امیرالمؤمنین آنجائی که امام حسن گریه کرد، امام حسن را نصیحت کردند و تسلا دادند؛ آنجائی که امام حسین گریه میکرد، حضرت تسلا دادند، گفتند صبر کن؛ اما اینجا اشک دخترها را تحمل نکردند؛ میگوید: حضرت هم شروع کرد به های های گریه کردن. یا امیرالمؤمنین! گریه‌‌‌‌‌ی زینبت را اینجا نتوانستی تحمل کنی، اگر در روز عاشورا میدیدی چگونه زینبت اشک میریزد و نوحه‌‌‌‌‌‌سرائی میکند، چه میکردی؟
ابوحمزه‌‌‌‌‌ی ثمالی نقل میکند از حبیب‌‌‌‌‌بن‌‌‌‌‌عمرو که میگوید: در آن ساعات آخر، در همان شب بیست و یکم، رفتم دیدن امیرالمؤمنین، دیدم یکی از دختران آن حضرت هم در آنجاست؛ آن دختر اشک میریخت، من هم گریه‌‌‌‌‌ام گرفت، بنا کردم گریه کردن؛ مردم هم بیرون اتاق بودند، صدای گریه‌‌‌‌‌ی این دختر را که شنیدند، آنها هم بنا کردند گریه کردن. امیرالمؤمنین چشم باز کرد، گفت: اگر آنچه را که من میبینم، شما هم میدیدید، شما هم گریه نمیکردید. عرض کردم یا امیرالمؤمنین مگر شما چه میبینید؟ گفت: من ملائکه‌‌‌‌‌ی خدا را میبینم، فرشتگان آسمانها را میبینم، همهی انبیاء و مرسلین را میبینم که صف کشیدند، به من سلام میکنند و به من خوشامد میگویند. و پیغمبر را میبینم که پهلوی من نشسته است، اظهار میکنند که بیا علی جان، زودتر بیا. میگوید: من اشک ریختم، بعد بلند شدم، هنوز از منزل خارج نشده بودم که از صدای فریاد خانواده، احساس کردم که علی از دنیا رفت.
صلّی اللَّه علیک یا امیرالمؤمنین
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب ، خطبه های نماز جمعه تهران ،۱۳۸۸/۰۶/۲۰
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=8033
توطئه‌ی دشمنان برای داخل کشور
توطئه‌هایی بوده، توطئه‌هایی هم خواهد بود. در اغتشاشات پاییز گذشته، اینها مسئله‌ی زن را بهانه کردند، هیاهو راه انداختند؛ پشت قضیّه هم دستگاه‌های جاسوسی دشمنها بودند، [یعنی] دولتهای غربی؛ آن کشورهایی که خودشان در مسئله‌ی زن بشدّت متّهمند. اخیراً اعلام کردند در فلان کشور اروپایی پلیس گفته که زنها، شبها تنها به خیابان نروند، با مرد بروند! یعنی برای زن امنیّت وجود ندارد. در بعضی از مراکز و اردوهایی که زن و مرد آنجا هستند، زنها نیمه‌شب برای دستشویی جرئت نمیکنند بروند. در نیروهای نظامی‌شان یک جور، در کوچه و بازارشان یک جور. آن‌وقت در قضیّه‌ی زن، اینها به جمهوری اسلامی که برترین شأن را برای زن قائل است ایراد میگیرند و خط و نشان میکشند و حرف میزنند!
در کشور اروپایی، زن مسلمان با حجاب را در دادگاه، جلوی چشم پلیس و جلوی چشم دادگاه کشتند! جلوی چشم اینها. زن را ضربه زده بودند، شکایت کرده بود به دادگاه، دادگاه تشکیل شد، در خود دادگاه، همان ضارب قبلی آمد زد و زن از دنیا رفت و شهید شد! اینها با زن اینجوری رفتار میکنند. یک عدّه‌ای هم در داخل فریب [خوردند] ــ به نظر بنده اغلب فریب خوردند ــ به تبعِ دشمنِ خارجی و افرادِ خائنِ خارج‌نشین که آنها تحریک میکردند، شعار آزادی زن را دادند. اینجا هم هوچیگری کردند؛ مثل خیلی از موارد دیگر، به جای استدلال منطقی و حرف صحیح و متین که بشود گوش داد، بشود جواب داد، بشود حرف زد، هوچیگری کردند.
خب، مسئله‌ی خانمها که فقط پوشش نیست؛ زن مسئله‌ی تحصیل دارد، مسئله‌ی اشتغال دارد، مسئله‌ی ازدواج دارد، مسئله‌ی فعّالیّت سیاسی دارد، مسئله‌ی حضور در مسائل اجتماعی دارد، مسئله‌ی حضور در مدیریّتهای بالای دولتی دارد؛ اینها همه مسائل زن است. در کدام [یک] از اینها در کشور آزادی وجود ندارد؟ جمهوری اسلامی در کدام یک از این موارد در کار زنها دخالت کرده و جلوی آزادی‌شان را گرفته؟ این‌همه دختر محصّل، این‌همه دختر دانشجو، این‌همه زنِ دارای مشاغل بالای دولتی، این‌همه خانمهای تشکیل‌دهنده‌ی اجتماعات بزرگ، این حضور فعّال زنها در اجتماعات مؤثّر دوران مبارزات، قبل از پیروزی انقلاب، بعد از پیروزی انقلاب، در جنگ، در پشت جبهه، تا امروز در تظاهرات، در راه‌پیمایی‌ها، در بیست‌ودوّم بهمن، در روز قدس؛ زن در کجای دنیا این‌همه فعّالیّت انجام میدهد که زنان ایرانی و بانوان ایرانی با افتخار و سربلندی دارند انجام میدهند؟
در مسئله‌ی پوشش، خب بله، مسئله‌ی حجاب محدودیّتِ شرعی و قانونی است؛ آنجا محدودیّتِ دولتی نیست، قانونی است و شرعی است؛ کشف حجاب، حرام شرعی و حرام سیاسی است؛ هم حرام شرعی است، هم حرام سیاسی است. خیلی از کسانی که کشف حجاب میکنند نمیدانند این را؛ اگر بدانند که پشت این کاری که اینها دارند میکنند چه کسانی هستند، قطعاً نمیکنند؛ من میدانم. خیلی از اینها کسانی هستند که اهل دینند، اهل تضرّعند، اهل ماه رمضانند، اهل گریه و دعایند، [منتها] توجّه ندارند که چه کسی پشت این سیاستِ رفعِ حجاب و مبارزه‌ی با حجاب است.
جاسوسهای دشمن، دستگاه‌های جاسوسی دشمن، دنبال این قضیّه هستند. اگر بدانند، حتماً نمیکنند. به هر حال، این مسئله قطعاً حل خواهد شد. امام، در اوّلین هفته‌های انقلاب، مسئله‌ی حجاب را الزاماً و قاطعاً بیان کردند؛ جزو کارهای اوایلِ امامِ راحل (رضوان الله علیه) این بود. حالا هم حل خواهد شد انشاءالله. منتها همه توجّه داشته باشند که دشمن با نقشه و برنامه وارد این کار شده، ما هم باید با برنامه و نقشه وارد بشویم؛ کارهای بی‌قاعده و بدون برنامه نباید انجام بگیرد. مسئولین برنامه داشته باشند و دارند؛ انشاءالله این کار با برنامه دنبال بشود.
منبع :
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=52389
انحراف از خط امام !
اگر به نام عدالت‌خواهی و به نام انقلابیگری ، اخلاق را زیر پا بگذاریم ، ضرر کرده‌ایم ؛ از خط امام منحرف شده‌ایم.
اگر به نام انقلابیگری ، به نام عدالت‌خواهی ، به برادران خودمان ، به مردم مؤمن ، به کسانی که از لحاظ فکری با ما مخالفند ، اما میدانیم که به اصل نظام اعتقاد دارند ، به اسلام اعتقاد دارند ، اهانت کردیم ، آنها را مورد ایذاء و آزار قرار دادیم ، از خط امام منحرف شده‌ایم.
اگر بخواهیم به نام انقلابیگری و رفتار انقلابی ، امنیت را از بخشی از مردم جامعه و کشورمان سلب کنیم ، از خط امام منحرف شده‌ایم.
در کشور آراء و عقاید مختلفی وجود دارد.
اگر چنانچه یک عنوان مجرمانه‌ای بر یک حرکتی ، بر یک حرفی منطبق شود ، این عنوان مجرمانه البته قابل تعقیب است ؛ دستگاه‌های موظف باید تعقیب کنند و میکنند ؛ اما اگر عنوان مجرمانه‌ای نباشد ، کسی است که نمی خواهد براندازی کند ، نمیخواهد خیانت کند ، نمیخواهد دستور دشمن را در کشور اجرا کند ، اما با سلیقه‌ی سیاسی ما ، با مذاق سیاسی ما مخالف است ، ما نمیتوانیم امنیت را از او دریغ بداریم، عدالت را دریغ بداریم؛
« وَلَا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَى أَلَّا تَعْدِلُوا » ؛ قرآن به ما دستور میدهد و میگوید : مخالفت شما با یک قومی ، موجب نشود که عدالت را فرو بگذارید و فراموش کنید. « اعْدِلُوا »؛ حتّی در مورد مخالف هم عدالت به خرج دهید. « هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَى » سوره مائده/8 ؛ این عدالت، نزدیکتر به تقواست.
مبادا خیال کنید تقوا این است که انسان مخالف خودش را زیر پا له کند ؛ نه ، عدالت ورزیدن با تقوا موافق است.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در مراسم بیست و دومین سالگرد رحلت امام خمینی رضوان الله علیه ، ۱۳۹۰/۰۳/۱۴
ادعاهای دروغ و خیالی !
انسِ با حضرت مهدی سلام الله علیه و عجّل الله تعالی فرجه ، از دور به معنای این نیست که حالا کسی ادعا کند که من خدمت حضرت میرسم یا صدای ایشان را میشنوم ؛ ابداً اینجور نیست.
غالب آنچه که در این زمینه گفته میشود ، ادعاهائی است که یا دروغ است ، یا طرف دروغ هم نمیگوید ، تصور میکند ، تخیل میکند.
ما کسانی را دیدیم آدمهای دروغگوئی نبودند ، اما خیال میکردند ، تخیل میکردند ؛ تخیلات خودشان را به عنوان واقعیت برای این و آن نقل میکردند!
نبایستی تسلیم اینها شد. راه درست، راه منطقی آن توسل ، توسل از دور است ؛ توسلی است که امام آن را از ما میشنود ، انشاءالله میپذیرد؛ ولو اینکه ما با مخاطب خودمان از دور داریم حرف میزنیم ؛ اشکالی ندارد ، خدای متعال سلامِ سلام‌دهندگان و پیامِ پیام‌دهندگان را به آن بزرگوار میرساند.
این توسلات و این انس معنوی بسیار خوب و لازم است.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار اساتید و فارغ‌التحصیلان تخصصی مهدویت- ۱۳۹۰/۰۴/۱۸
انتقاد را خیلی تند نکنید!
بعضی از دوستان انتقادهایی کردند که خب خوب است ، بسیاری از انتقادها هم به‌جا است ، منتها لحن انتقاد را خیلی تند نکنید، یعنی دو چیز را توجّه داشته باشید: یکی اینکه در انتقادها سعی کنید که نقطه‌ضعف به طرف مقابلتان ندهید ؛ یعنی جوری حرف نزنید که بتوانند شما را در مرجع قضائی محکوم کنند ؛ این را توجّه داشته [باشید] ؛ من شاید یک بار ، یا دو بار دیگر در جمع جوانها این را تذکّر داده‌ام ؛ توجّه داشته باشید جوری حرف نزنید که مورد استفاده‌ی طرف مقابل قرار بگیرد برای محکوم کردن قضائی شما ؛ این یک.
دوّم اینکه از افراط و تفریط در بیان بپرهیزید . شما ملاحظه کنید در قرآن وقتی درباره‌ی مثلاً فرض کنید کفّار و مخالفین پیغمبر یک مطلبی را بیان میکند ، بعد میگوید: « وَلکِنَّ اَکثَرَهُم یَجهَلون » سوره انعام / آیه 111 ؛ نمیگوید « و لکنّهم یجهلون » ، میگوید : اَکثَرَهُم یَجهَلون ، یعنی یک عدّه‌ای هم در بینشان هستند که محکوم به این حکم نیستند. این جور نباشد که شما به طور قاطع یک مجموعه را نفی کنید یا اِشکالی بر آنها وارد کنید ؛ در حالی که ممکن است بعضی از اینها مشمول این اِشکال شماها نباشند . اینها تذکّراتی است که [مهم است] . شماها هم بچّه‌های من هستید ، یعنی واقعاً مثل فرزندان من هستید ؛ دلم میخواهد که کارتان و همین جهتی که دارید حرکت میکنید ، یک جهت درستی باشد.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار جمعی از دانشجویان ، ۱۳۹۸/۰۳/۰۱
علاجِ پروپاگاندا !
در رأس نقشه‌های دشمن ، تبلیغات است ؛ به قول خودشان پروپاگاندا است.
علاجِ پروپاگاندا «تبیین» است ، تبیینِ حقیقت از زبانهای مختلف ، از حنجره‌های مختلف ، با تعبیرات مختلف ، با ابتکارات مختلف؛
وسوسه‌ای را که روی آن جوان یا نوجوان اثر میگذارد ، چه میتواند برطرف کند؟
باتوم که نمیتواند برطرف کند ؛ آن وسوسه را تبیین میتواند برطرف کند.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار مردم قم / ۱۴۰۱/۱۰/۱۹
شاگردی یا تقلید!
ما باید رویکرد مصرف‌کنندگیِ علم را تبدیل کنیم به رویکرد تولید علم.
تا کِی باید ما بنشینیم مصرف‌کننده‌ی علم دیگران باشیم؟ بنده با یاد گرفتن علم از دیگران هیچ مخالف نیستم؛
این را بارها گفته‌ام و همه هم میدانند ؛ گفتم ما ننگمان نمیکند که از آن کسی که دارای علم است یاد بگیریم و شاگردی کنیم،
امّا شاگردی یک حرف است، تقلید یک حرف دیگر است! تا کِی دنباله‌روِ علم این‌وآن باشیم؟
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار جمعی از استادان، نخبگان و پژوهشگران دانشگاه‌ها، ۱۳۹۷/۰۳/۲۰
22 بهمن امسال ، مظهر اتّحاد ملّی است
ما در تاریخ طولانی‌ای که داریم هیچ روزی برای ملّت ایران افتخارآمیزتر از بیست‌ودوّم بهمن نیست.
انقلاب آن وقتی زنده است که بتواند پیرایه‌های خودش را ، آرایشهای خودش را زنده نگه دارد.
یکی از نیازهای مهمّ امروزِ ما اتّحاد ملّی است.
اتّحاد ملّی سد است ؛ دیواره‌ی محکمِ سربه‌فلک‌کشیده است در مقابل دشمن.
راهبرد امروز دشمن ، ایجاد اختلاف است ، ایجاد بی‌اعتمادی ؛ بی‌اعتمادیِ دستجات سیاسی نسبت به همدیگر ، گروههای مردمی نسبت به همدیگر ، بی‌اعتمادیِ مردم به حکومت ، بی‌اعتمادیِ حکومت به مردم ، بی‌اعتمادیِ این سازمان با آن سازمان؛
وقتی بی‌اعتمادی به وجود آمد ، امید به آینده هم از بین خواهد رفت.
22 بهمن امسال انشاءالله به توفیق الهی ، مظهر اتّحاد ملّی است.
توصیه‌‌ی من هم به همهی آحاد مردم عزیزمان این است که سعی کنند این راهپیمایی را ، این روز بزرگ را ، این حرکت باشکوه را ، مظهر اتّحاد ملّی و وحدت ملّی قرار بدهند
و این پیام را به طور صریح به دشمن برسانند که تلاش او برای از بین بردن اتحاد ملّی ، تلاش خنثی‌شده‌ای است،
و نمیتوانند مردم را از هم جدا کنند،
نمیتوانند مردم را از نظام جدا کنند،
نمیتوانند نظام را به مردم بدبین کنند،
نمیتوانند گروههای مختلف مردم را به جنگ با یکدیگر وادار کنند؛
اختلاف سیاسی ، اختلاف نظر ، اختلافات طبیعی در جامعه اشکالی ندارد ، امّا نبایستی به زد و خورد ، به تهمت‌زنی ، به افترا و به امثال اینها منتهی بشود.
این ، آن راهبردی است که ما در مقابل راهبرد دشمن باید اتّخاذ کنیم. اگر همّت کنیم ، نیّت کنیم ، خدای متعال هم انشاءالله کمک خواهد کرد.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار جمعی از فرماندهان نیروی هوایی و پدافند هوایی ارتش ، ۱۴۰۱/۱۱/۱۹
مرد 63 ساله ای که جوانان را گرم می‌كرد !
بد نیست به یاد بیاورید كه امام خمینی رضوان الله علیه این مبارزات را در سن شصت و سه سالگی شروع كردند.
یادم هست كه در همان سال 1341 ایشان در سخنرانی خود گفتند كه من امسال شصت و سه سال دارم ، كه اگر مرا بكُشند ، تازه در سنّی از دنیا رفته‌ام كه پیامبر و امیرالمؤمنین علیهما السلام در این سن از دنیا رفتند.
مرد شصت و سه ساله ، جوانان را گرم می‌كرد و به آنان نیرو و نشاط میداد.
امام خمینی رضوان الله علیه وقتی كه وارد تهران شدند و وقایع روزهای12 بهمن به بعد و حادثهی پیروزی انقلاب اتّفاق افتاد، مردی نزدیك هشتاد ساله بودند.
ببینید پیرمردی در این سن ، كه وقت بازنشستگی و خستگی و بیكارگی است ، این‌گونه با نشاطِ جوانان وارد میدان می‌شوند.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در جلسه پرسش و پاسخ با جوانان در دومین روز از دهه فجر (روز انقلاب اسلامی و جوانان) ، ۱۳۷۷/۱۱/۱۳
امام خمینی رضوان الله علیه به جای دیگری متّصل است!
مرحوم آیةاللَّه طالقانی که هم روحانی و دارای معرفت و مقامات علمی و هم آدم سیاسی و مبارز و زندان رفته بود و از مبارزه هم اصلاً نمیترسید ، به من گفت « آن روز که امام مطرح کرد که شاه و حکومت سلطنتی باید برود ، من تخطئه کردم و گفتم چه حرفها میزند! مگر میشود!؟ »
آن وقت که امام صریحاً این کلام را گفتند ، مگر چندسال پیش از پیروزی انقلاب بود؟ یعنی تا همین اواخر ، حتّی مردی مثل مرحوم طالقانىِ بزرگوارِ مؤمنِ مبارزِ زندان رفته شلاق خورده شکنجه کشیده ، می گفت « امکان ندارد! » بعد ایشان به من گفت که « این مرد ، به جای دیگری متّصل است و از جای دیگری حرف میزند! »
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار فرماندهان سپاه ، ۱۳۷۳/۰۶/۲۹
شهادت در نگاه امام علی علیه السلام
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم : « علی جان! تو شهید خواهی شد . حالا که سرنوشت تو شهادت است ؛ فَکَیفَ صَبرُکَ اِذاً ؟ ، چگونه بر شهادت صبر خواهی کرد ؟
امام علی علیه السلام فرمودند : « فَقُلتُ یا رَسولَ اللهِ لَیسَ هذا مِن مَواطِنِ الصَّبر ؛ این جای صبر نیست ؛ صبر بر امرِ تلخ است ، صبر بر امرِ نامطلوب است .
وَ لکِن مِن مَواطِنِ البُشری وَ الشُّکر ؛ این از جاهایی است که انسان باید برای آن به خودش مژده بدهد و شکر کند خدا را.
منبع :
سخنرانی تلویزیونی رهبر معظم انقلاب خطاب به ملت ایران ، ۱۴۰۰/۰۲/۱۲
او برای خودش هیچ‌چیز نمی‌خواست!
امام خمینی رضوان الله علیه ، از این دنیای بد ( دنیای بد یعنی آن خودخواهی ، آن افزون‌طلبی و آن احساس تعلّقی است كه در درون انسان است .) به‌كلّی منقطع بود.
او برای خودش هیچ‌چیز نمی‌خواست . برای تنها پسرش كه عزیزترین انسانها برای امام ، مرحوم حاج احمد آقا بود و ما بارها این را از امام شنیده بودیم كه میفرمود اعزّ اشخاص در نظر من ایشان است در ده سال آن حكومت و آن زمامداری و رهبری بزرگ ، یك خانه نخرید.
ما مكرّر رفته بودیم و دیده بودیم كه عزیزترین كس امام خمینی ره ، در آن باغچه‌ای كه پشت حسینیه‌ی منزل امام بود ، داخل دو ، سه اتاق زندگی می‌كرد.
آن بزرگوار برای خود ، زخارف دنیوی و ذخیره و افزون‌طلبی نداشت و نخواست ؛ بلكه بعكس ، هدایای فراوانی برایش میآوردند كه آن هدایا را در راه خدا می داد .
منبع :
خطبه‌های نمازجمعه رهبر معظم انقلاب در دهمین سالگرد رحلت امام خمینی ره ، ۱۳۷۸/۰۳/۱۴
نظر شما نسبت به فلان کس چیست؟
ما یک شب در خدمت امام خمینی رضوان الله علیه بودیم . من از ایشان پرسیدم نظر شما نسبت به فلان کس چیست؟ نمیخواهم اسم بیاورم؛ یکی از چهره‌های معروف دنیای اسلام در دوران نزدیک به ما ، که همه نام او را شنیدند ، همه میشناسند ، امام خمینی ره یک تأملی کردند، گفتند : نمیشناسم . بعد هم یک جمله‌ی مذمت‌آمیزی راجع به آن شخص گفتند.
این تمام شد . من فردای آن روز صبح با امام کاری داشتم ، رفتم خدمت ایشان . به مجردی که وارد اتاق شدم و نشستم ، قبل از اینکه من کاری را که داشتم ، مطرح کنم ، ایشان گفتند که راجع به آن کسی که شما دیشب سؤال کردید ، «همین ، نمیشناسم».
یعنی آن جمله‌ی مذمت‌آمیزی را که بعد از «نمیشناسم» گفته بودند ، پاک کردند.
آن جمله‌ی مذمت‌آمیز نه فحش بود ، نه دشنام بود ، نه تهمت بود ؛ خوشبختانه من هم بکلی از یادم رفته که آن جمله چه بود ؛ یعنی یا تصرف معنوی ایشان بود ، یا کم‌حافظگی من بود ؛ نمیدانم چه بود ، اما اینقدر یادم هست که یک جمله‌ی مذمت‌آمیزی بود . همین را ایشان آن شب گفتند ، یک روز بعدش آن را پاک کردند ؛ گفتند : نه ، همان نمیشناسم .
ببینید ، اینها اسوه است ؛ « لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ»احزاب/آیه21.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در خطبه‌های نماز جمعه در بیست و یکمین سالگرد رحلت امام خمینی ، ۱۳۸۹/۰۳/۱۴
امام خمینی رضوان الله علیه ، به خود و به توانائی های خودش ایمان و باور داشت!
امام قبل از آنکه «ما میتوانیم» را به مردم ایران تلقین کند و تعلیم دهد ، «ما میتوانیم» را در وجود خودش زنده کرد؛
اعتقاد خود را به توانائی شخصیتی خود ، به معنای حقیقی کلمه ، به مظهر بروز و ظهور رساند.
در روز عاشورای سال ۴۲ امام در عین غربت ، در میان طلاب و مردم قم در مدرسه ی فیضیه ، محمدرضا شاه را تهدید کرد که اگر اینجور حرکت کنی ، این راه را ادامه دهی ، من به مردم ایران خواهم گفت تو را از ایران بیرون کنند!
این را چه کسی میگوید؟ یک روحانی ساکن در قم ، بدون سلاح ، بدون تجهیزات ، بدون پول ، بدون پشتوانه ی بین المللی؛
فقط به اتکاء ایمان به خدا و اعتماد به نفس ، که میتواند در این میدان بایستد.
آن روزی که امام از تبعید برگشت ، در همین بهشت زهرا دولت بختیار را تهدید کرد و با صدای بلند گفت : من توی دهن دولت بختیار میزنم، من دولت تعیین میکنم.
این، اعتماد به نفس بود . امام خمینی رضوان الله علیه به خود و به نیروی خود و به توانائی های خود ایمان و باور داشت.
همین باور به خود ، در عمل و گفتار امام ، به ملت ایران منتقل شد.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در مراسم بیست و چهارمین سالگرد رحلت امام خمینی ره ، ۱۳۹۲/۰۳/۱۴
دلبستگی خاص امام خمینی رحمه الله علیه به دعای کمیل و مناجات شعبانیه
من از امام بزرگوار رضوان الله علیه سؤال كردم ، گفتم در میان این دعاهایی كه از ائمّه علیهم‌السّلام رسیده است،
شما به كدام دعا بیشتر علاقه مندید و دلبسته اید؟
فرمودند : به دعای كمیل و مناجات شعبانیّه.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار اقشار مختلف مردم۱۳۹۲/۰۳/۲۲
او در میدان جنگ مراقب حدود الهی و شرعی بود !
شهید عزیزمان حاج قاسم سلیمانی یک فرمانده جنگاورِ مسلّط بر عرصه‌ی نظامی بود ، هم در عین حال بشدّت مراقب حدود شرعی بود.
در میدان جنگ ، گاهی افراد حدود الهی را فراموش میکنند ، میگویند وقت این حرفها نیست ؛ او نه ، او مراقب بود.
آنجایی که نباید سلاح به کار برود ، سلاح به کار نمیبُرد ؛ مراقب بود که به کسی تعدّی نشود ، ظلم نشود ؛ احتیاط‌هایی میکرد که معمولاً در عرصه‌ی نظامی ، خیلی‌ها این احتیاط‌ها را لازم نمیدانند ؛ [لکن] او احتیاط میکرد.
به دهان خطر میرفت امّا جان دیگران را تا میتوانست حفظ میکرد ؛ مراقب جان نزدیکانش ، اطرافیانش، سربازانش ، همکارانش در ملّتهای دیگر که در کنار او بودند ، بود.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب مدظله العالی در دیدار مردم قم ۱۳۹۸/۱۰/۱۸
فرزندآوری یک مجاهدت بزرگ است
خانه‌داری یک شغل است ؛ شغل بزرگ ، شغل مهم ، شغل حساس ، شغل آینده‌ساز .
فرزندآوری یک مجاهدت بزرگ است .
پیر شدن کشور ، کم شدن نسل جوان در چندین سال بعد ، از همان چیزهائی است که اثرش بعداً ظاهر خواهد شد ؛ وقتی هم اثرش ظاهر شد ، آن روز دیگر قابل علاج نیست ؛ اما امروز چرا ، امروز قابل علاج است .
فرزندآوری یکی از مهمترین مجاهدتهای زنان و وظائف زنان است ؛ چون فرزندآوری در حقیقت هنر زن است ؛
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار جمعی از مداحان ۱۳۹۲/۰۲/۱۱
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=22443
تحدید نسل از اواسط دهه ۷۰ باید متوقف میشد!
یکی از مهمترین موجودی های باارزش ما ، همین نسل جوانِ تحصیلکرده است . نسل جوان تحصیلکرده ، هم شجاعت دارد ، هم امید دارد ، هم نشاط و تحرک دارد .
من همین جا در داخل پرانتز عرض بکنم ؛ یکی از خطاهائی که خود ما کردیم - بنده خودم هم در این خطا سهیمم - این مسئله‌ی تحدید نسل از اواسط دهه‌ی ۷۰ به این طرف باید متوقف میشد .
البته اوّلی که سیاست تحدید نسل اتخاذ شد ، خوب بود ، لازم بود ، لیکن از اواسط دهه‌ی ۷۰ باید متوقف میشد . این را متوقف نکردیم ؛ این اشتباه بود .
عرض کردم ؛ مسئولین کشور در این اشتباه سهیمند ، خود بنده‌ی حقیر هم در این اشتباه سهیمم . این را خدای متعال و تاریخ باید بر ما ببخشد. نسل جوان را باید حفظ کرد . با این روند کنونی اگر ما پیش برویم - من چندی پیش هم در ماه رمضان در سخنرانی گفتم - کشور پیر خواهد شد .
خانواده‌ها ، جوانها باید تولید مثل را زیاد کنند ؛ نسل را افزایش دهند . این محدود کردن فرزندان در خانه‌ها ، به این شکلی که امروز هست، خطاست .
این نسل جوانی که امروز ما داریم ، اگر در ده سال آینده ، بیست سال آینده و در دوره‌ها و مرحله‌های آینده‌ی این کشور بتوانیم آن را حفظ کنیم ، همهی مشکلات کشور را اینها حل میکنند ؛ با آن آمادگی ، با آن نشاط ، با آن شوقی که در نسل جوان هست ، و با استعدادی که در ایرانی وجود دارد .
پس ما مشکل اساسی برای پیشرفت نداریم.
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در اجتماع مردم بجنورد ۱۳۹۱/۰۷/۱۹
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=21126
حد زاد و ولد در جامعه‌ی ما چیست؟
یک تصمیمِ زمان‌دار و نیاز به زمان و مقطعی را انتخاب کردیم ، گرفتیم ، بعد زمانش یادمان رفت !
مثلاً فرض کنید به شما بگویند آقا این شیر آب را یک ساعت باز کنید . بعد شما شیر را باز کنی و بروی ! ماها رفتیم ، غافل شدیم ؛ ده سال ، پانزده سال . بعد حالا به ما گزارش میدهند که آقا جامعه‌ی ما در آینده‌ی نه چندان دوری ، جامعه‌ی پیر خواهد شد ؛
این چهره‌ی جوانی که امروز جامعه‌ی ایرانی دارد ، از او گرفته خواهد شد .
حد زاد و ولد چقدر است؟
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار جوانان استان خراسان شمالی1391/07/23 ؛
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=21252
درباره کرسی های آزاداندیشی من صد بار تأکید کردم!
یکی از مهمترین تأثیرات همین فکر کردنها این است که شما فضاسازی میکنید ، گفتمان‌سازی میکنید . در نتیجه، در یک فضای معتقد به یک مبنای فکری یا عملی ، رئیس جمهور هم همان جور فکر میکند ، وزیر هم همان جور فکر میکند ، مدیرکل هم همان جور فکر میکند ، کارکنان هم همه همان جور فکر میکنند ؛ این خوب است .
و شما این کار را انجام میدهید . فکر کنید، بگوئید، بنویسید، در مجامعِ خودتان منعکس کنید؛
آن کرسیهای آزاداندیشی را که من صد بار - با کم و زیادش - تأکید کردم ، راه بیندازید و اینها را هی آنجا بگوئید ؛ این میشود یک فضا. وقتی یک فضای گفتمانی به وجود آمد ، همه در آن فضا فکر میکنند ، همه در آن فضا جهتگیری پیدا میکنند ، همه در آن فضا کار میکنند ؛ این همان چیزی است که شما میخواهید .
بنابراین اگر چنانچه این کاری که شما مثلاً در فلان نشستتان ، در فلان مجموعه‌ی دانشجوئیتان کردید ، فکری که کردید ، ترجمه‌ی عملیاتی نشد ، به صورت یک قانون یا به صورت یک دستورالعمل اجرائی درنیامد ، شما مأیوس نشوید ؛ نگوئید پس کار ما بی‌فایده بود ؛ نخیر .
و من به شما عرض بکنم؛ در این پانزده شانزده سال اخیر، همین حرکت علمی ای که آغاز شده ، همین جور آغاز شده ؛ همین جور امروز علم شده یک ارزش ؛ چند سال قبل اینجوری نبوده . ما همین طور روزبه‌روز هی پیش رفتیم .
منبع :
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار جمعی از نخبگان و برگزیدگان علمی ۱۳۹۰/۰۷/۱۳:
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=17466
رستاخیز علمی
« دانش، آشکارترین وسیله‌ی عزّت و قدرت یک کشور است.
روی دیگر دانایی، توانایی است.
دنیای غرب به برکت دانش خود بود که توانست برای خود ثروت و نفوذ و قدرت دویست‌ساله فراهم کند .
و با وجود تهیدستی در بنیانهای اخلاقی و اعتقادی، با تحمیل سبک زندگی غربی به جوامع عقب‌مانده از کاروان علم، اختیار سیاست و اقتصاد آنها را به دست گیرد.
ما به سوءاستفاده از دانش مانند آنچه غرب کرد، توصیه نمیکنیم،
امّا مؤکّداً به نیاز کشور به جوشاندن چشمه‌ی دانش در میان خود اصرار می‌ورزیم.
اینجانب همواره به دانشگاه‌ها و دانشگاهیان و مراکز پژوهش و پژوهندگان، گرم و قاطع و جدّی دراین‌باره تذکّر و هشدار و فراخوان داده‌ام،
ولی اینک مطالبه‌ی عمومی من
از شما جوانان آن است که این راه را با احساس مسئولیّت بیشتر و همچون یک جهاد در پیش گیرید.
به پاخیزید و دشمن بدخواه و کینه‌توز را که از جهاد علمی شما بشدّت بیمناک است ناکام سازید. »
منبع :
بخشی از بیانیه گام دوم انقلاب مقام معظم رهبری مدظله العالی/۲۲ بهمن‌ماه ۱۳۹۷
786